Mark en Danny praten met elkaar en Danny zegt dat hij door hard werken heb ik mijn doelen bereikt. Voor Mark klinkt dat als muziek in de oren, want door hard te werken gaat ook de huidige financiële situatie er wellicht beter uit zien. Danny vertelde dat hij vanaf de eerste dag wist dat hij clubeigenaar wilde worden. Hij wil zich in Utopia ook instellen om hard te werken om ook de pot te vullen. Mark vertelde, sinds de luifel er staat, samen met Wilco hard hebben gewerkt en dat ze toch wel 70 á 80 uur per week draaide.

Danny offerde nog een idee op, om grote bakken op wieltjes te maken met vakken er in om alle spullen van Utopia in te doen, wat eigenlijk nu los in de kast ligt. Zodra er een markt is of een ander festiviteit, eigenlijk wanneer er bezoekers komen, dan kunnen de bakken zo gepakt worden en te verrijden naar de plekken waar het eventueel verkocht kan worden. “Ja, zegt Mark, “Bij evenementen komen vaak mensen langs die vragen om een kalender, een andere bezoeker zegt dan, “Ach, doe er voor mij ook maar één“, en zo verkoop je feitelijk een heleboel dingen”. Uiteindelijk geeft Danny aan, als hij mag blijven, dat hij de eerste zal zijn die knaken zal gaan maken. Tevens zegt hij tegen Mark “En dat is geen omkoperij”.

Mark vraagt op het laatst toch maar even of hij zijn keuze heeft gemaakt. Danny antwoordde dat hij eerst twijfelde, maar na ruim twee dagen weet hij het zeker. Mark gaf hem ook nog wat adviezen mee, omdat hij uiteraard ook in hetzelfde spelletje heeft gezeten. “Als je wilt blijven, dan moet je er voor zorgen dat je de twijfel bij de mensen weg haalt, daarmee vergroot je je kansen”. Uiteindelijk gaat het hele spel erom dat de bewoners weten wie er naar huis wordt gestuurd door de nieuwe visumhouders.