’Ongeacht hoe we ook daar met elkaar zijn omgegaan, we delen de ervaring van dit programma. Dat schept een band. Ik draag niemand wat na. Ook Wilco niet.’ Sinds zijn gedwongen vertrek afgelopen maandag uit het SBS 6-programma probeert Patrick zijn leven op poten te zetten. Eerder was hij, na zijn scheiding, jarenlang dakloos. Een periode die hij niet meer hoopt mee te maken. Dus maakt Patrick plannen, en dat vooralsnog vanuit de woning van zijn jongere broer. ’Daar woon ik tijdelijk. Ik wil een baan zodat ik een huis kan betrekken.’

’Het liefste zoek ik een baan waarin het sociale aspect belangrijk is. Zoals in een ijscobar of in een broodjeszaak. Dat je met veel verschillende mensen te maken krijgt. Ik heb gemerkt dat mijn vak als timmerman eigenlijk niet zo goed bij me past. De hele dag ben je maar bezig met machines en in je eentje aan het werk. In Utopia ontdekte ik dat ik eigenlijk veel liever mensen om me heen heb.’

Maar degene die hij daar vooral om zich heen had, was vakgenoot Wilco. En dat ging niet altijd van een leien dakje… De hamers vlogen bij hun befaamde ruzies soms door de schuur. Om over het schelden nog maar te zwijgen. ’Wij zijn, ondanks dat we allebei timmermannen zijn, heel verschillend. Hij is voor het ruwe werk, ik voor het verfijnde. Dat hebben we daar te weinig onderkend. Daardoor liepen de spanningen hoog op.’

Met de beste wil van de wereld kan Patrick geen hekel aan Wilco hebben. ’Ik zie zijn mooie kanten en vind het eigenlijk een gemiste kans dat we elkaar zo verkeerd begrepen af en toe. Daarom zou ik hem graag nog eens terugzien als Utopia voor hem is afgelopen. Mijn deur staat voor iedereen, dus ook voor hem open.’

Wie Patrick ook graag nog terugziet, is Colinda met wie hij een liefde beleefde. ’Het is natuurlijk wel afwachten hoe het buiten de poorten van Utopia tussen ons zal zijn. Ik neem het leven met de dag. Als het voorbestemd is, komt het goed. En anders niet. Ik wacht het af.’

Al ligt de grootste prioriteit van Patrick bij het vinden van een baan en een huis, stiekem hoopt hij toch op een hereniging met zijn kinderen die hij sinds zijn scheiding nauwelijks meer ziet. ’Maar ik ga me niet opdringen door mijn rechten als vader op te eisen. Ik besef heel goed dat ze hun eigen leven hebben opgepakt en daarom wil ik niets forceren. Ik wil ze graag zien, maar niet als het geforceerd moet.  Sommige dingen hebben nu eenmaal tijd nodig.’

Bron: Telegraaf.nl