Joey mag zich al veertien maanden inwoner van Utopia noemen, maar hij vindt dat het bijzondere er wel een beetje van af is. Dat komt omdat hem aan niets ontbreekt, sinds alles is opgebouwd. Gabriëlle heeft niets meegemaakt van de tijd dat de inwoners het met minimale middelen moesten doen. Gabriëlle vraagt aan Joey, “Maar waar zit het bijzondere nu dan nog in?” Hij vindt het aan de ene kant wel mooi dat ze een leefbaar terrein door de maanden heen hebben gemaakt. Gabriëlle zegt, “Maar het heeft wel allemaal werk met zich meegebracht.” Joey staart wat in de verte en zegt, “Ik ben aan het rammen in de tattooshop, Mark en Wilco rammen in de frietkot, Colinda in haar Wellness en jij bent de redactie van het Magazine. Stuk voor stuk dromen die werkelijkheid zijn geworden, maar als je uitzoomt en het geheel bekijkt, is het dan nog wel Utopia?”

De kassa moet rinkelen, “Tja”, zegt Gabriëlle, “We moeten toch geld verdienen, hé?” Joey denk daar duidelijk anders over en zegt “Wie zegt dat? Dat hoeft helemaal niet.” Gabriëlle zegt, “Maar hoe gaan we het dan doen?” Ze stelt zich een wereld voor waar geen munten of biljetten zijn en vervolgt met de woorden, “Dan moeten we zelf truien gaan breien en alleen de groente eten uit de kas, maar ja wil iedereen dat wel?” In retrospectief beseft Joey dat de groep ooit heeft besloten dat het belangrijk is om geld te verdienen en dan moet je handel gaan drijven. Joey zegt en vraagt zich af, “Wat zeg ik tegen mijn moeder als ik straks aan de keukentafel zit en zij aan mij vraagt hoe ik het hier heb gehad? Ja, wel aardig, zal ik dan zeggen. Maar wat voor unieks heb ik hier nu gedaan?” Joey krabt zich achter de oren, zal er nog iets veranderen? Zal Utopia ooit nog naar het begin gaan, back to basic?