Gabriëlle en LauraB hebben vanavond weer wat rondjes gefietst in de bakfiets. Tijdens deze ronde moet Gabriëlle iets kwijt aan haar vriendin. LauraB bied een luisterend oor.

Als LauraB vraagt hoe het met Gabriëlle gaat antwoordt ze dat het op zich wel goed gaat. Het zijn gewoon emoties. Maar weet je wat het is, ik kan het niet plaatsen. Ik heb heel veel vragen, maar ik heb de antwoorden niet. Wat doe ik hier, wat wil ik nog, hoe voel ik me, de mensen thuis? Ik probeer het van mij af te schrijven maar dat helpt niet. Ik wil niet naar huis, maar ik wil wel naar huis. Snap je? Ook geeft ze toe dat de manier waarop sommige bewoners met elkaar praten echt niet oke. LauraB beluistert haar verhaal en snapt wat ze bedoeld. Maar die gevoelens zijn ook wel normaal, iedereen heeft wel eens zo’n periode. Maar opgeven zit er bij Gabriëlle niet in, ze antwoordt dat ze zichzelf beloofd heeft niet op te geven. Het is wel moeilijk, dat wel. Ik heb gewoon een knuffel nodig. En die krijgt Gabriëlle uiteraard van LauraB. Daarna gaat het stel weer richting de loods. Een paar uur later lijkt er niks meer aan de hand te zijn en doet Gabriëlle weer vrolijk zoals we haar kennen. Zou LauraB Gabriëlle uit haar dipje geholpen hebben?