Gabriëlle zat een tijdje geleden niet lekker in haar vel. Ze zat er een beetje doorheen, een breekmomentje dus.

Buiten zat Gabriëlle met haar capuchon over haar hoofd te huilen. Al snel wordt duidelijk dat ze haar moeder mist. Rob biedt haar wat troost. Leven in Utopia is ook geen stroopwafel zegt hij tegen zijn droevige mede bewoner. Iedereen moet er soms even doorheen. Gabriëlle geeft aan dat er nog meer speelt. Ze voelt zich soms niet begrepen door anderen. En ze wil zich niet anders voordoen of meelopen met de rest. Ze wil ook geen leider in de groep. Soms komen mensen hun afspraken niet na, waardoor iedereen uiteindelijk voor zichzelf kiest. En dat kan niet de bedoeling zijn. Rob snapt dat wel, je moet hier eigenlijk maar één doel hebben, dat mis ik hier ook een beetje. Als de groep ergens aan zou kunnen werken zou dat fijn zijn. Uiteindelijk komt Gabriëlle tot de conclusie dat ze trots is op de doelen die ze behaald heeft maar ondanks dat ook weer doorzet. Elke dag is een uitdaging, maar ze slaat zich er toch steeds doorheen. Zal het goed komen met de altijd vrolijke Gabriëlle?