Gisteren liet Stefanie in een goed gesprek al doorschemeren dat ze een psychiatrische ziekte heeft en daar iets mee wil doen. Alleen weet ze niet of ze die stap moet zetten. Vandaag hebben de twee wederom een gesprek gehad. Al snel wordt duidelijk dat haar ziektebeeld borderline is.

Stefanie vertelt dat Utopia haar goed doet, ook praat ze meer over haar gevoelens dan dat ze thuis deed. Hier kan ik niet weglopen voegt ze eraan toe dus ik uit mijn gevoelens aan de rest van de groep. Ik heb ook het idee dat ik hier erg aan het groeien ben omdat je hier bepaalde dingen moet om jezelf te kunnen redden. Uiteindelijk wordt dat dan een soort automatisme, hoop ik. Benjamin is het daar zeker mee eens maar geeft ook de tip om haar grenzen aan te geven. Stefanie antwoordt dat zeker te gaan doen en geeft soms ook al duidelijk aan wanneer dingen voor haar te ver gaan. Maar dit lukt niet altijd. Bovendien zien anderen haar soms als stug of nuchter. Als ik een hele dag op de bank zit, lijkt het alsof ik niets uitvoer, maar ondertussen ben ik met veel dingen bezig in mijn hoofd. Benjamin oppert een idee, een dagelijks uurtje stiff tijd om zaken zoals deze te bespreken. En nu ze toch aan het praten zijn gooit Stefanie er een frustratie uit. Ze heeft geen project van zichzelf, het liefste zou ik  iedere dag de koeien doen, omdat ik me daar echt gelukkig bij voel als ik het doe. Maar Naomi wil het niet afgeven. En dat vind Stefanie lastig ook omdat Naomi het argument geeft dat ze langer in Utopia leeft dan zij. Op die manier sta ik met mijn mond vol tanden. Volgens Benjamin is het een kwestie van grenzen aan geven en duidelijk aangeven wat ze wil. Ze is toch niets minder waard dan Naomi? Stefanie staart afwezig over het Utopia terrein. Ze gaat in ieder geval een tekst over borderline neerleggen, zodat de bewoners kunnen lezen hoe Stefanie van binnen werkt.