Armanda is weg, en naast onvrede bij verschillende bewoners om haar vertrek heeft Bas het er toch wel moeilijk mee. Gisterenavond ging hij het gesprek aan met Gabriëlle.
De twee zitten in de groene slaapkamer te kletsen. Op bed doet Bas zijn verhaal, hij moet nu erg wennen dat Armanda er niet meer is. En daar kan Gabriëlle zich wel in vinden. Ze heeft me veel dingen geleerd en ze was ook heel lief. Dingen die ze zei kwamen soms hard aan maar ze was zo lief dat je niet boos op haar kon worden voegt ze eraan toe. Niet huilen he zegt ze vervolgens tegen Bas die wat sipjes voor zich uit staart. Nee antwoordt Bas, alleen een beetje snotteren maar ik ben verkouden. Ik begrijp dat Armanda voor de liefde heeft gekozen en het uitdragen van haar idealen in Utopia heeft gestopt. Maar gaat hij verder ik vind het stom dat ze voor deze keuze moest staan. Als het zo puur aanvoelt dan laat je je vrouw toch niet kiezen tussen twee uitersten? Maar van de andere kant begrijpt hij Amado ook wel. Ik weet precies hoe hij zich voelt. Ik ben precies zo geweest, tien jaar geleden. Toen deed ik alles, echt alles, om mijn zin te krijgen. Omdat ik verliefd was voegt hij eraan toe. Gabriëlle vind het allemaal maar lastig, ik weet niet hoe dat voelt zegt ze op het einde van het gesprek… Heeft Armanda wel een goede keuze gemaakt?