Het is kerstavond, voor velen een gezellige tijd maar voor Cees wat minder…

De zus van Ivan is vandaag jarig en daar werd net voor het eten voor gezongen. Maar leven en dood staat dicht bij elkaar, legt Cees dan uit. Hij is heel de dag al een beetje down en nu weten zijn mede bewoners waarom.

Jouw zus is van vandaag jarig en dat wordt natuurlijk gevierd, maar voor mij ligt het even anders zegt Cees dan ineens tegen de groep. Het is vandaag namelijk precies vijftien jaar geleden dat de zus van Cees overleden is. Trillend vertelt hij zijn verhaal, ze was pas 43 jaar en moest afscheid nemen van het leven. Ze is overleden aan kanker. Rond deze tijd zaten we aan haar bed.  Ik zie al die beelden nog voor me. Wij moesten met zijn allen heel bewust afscheid nemen. Het was een vreselijk iets om mee te maken. En legt uit dat het nog altijd voelt als de dag van gisteren. De laatste vijftien jaar heeft kerstavond dan ook een dubbele lading gekregen voor mij. Dat is dan kerstavond voor ons met familie. We zijn nu ook nog maar met z’n drieeen van zeven. En nu zit ik hier in plaats van bij de andere twee. Cees begint vervolgens te huilen en  de andere Utopianen zijn stil en kijken hem vol bewondering aan terwijl hij in alle openheid zijn verhaal doet. De groep weet even niet weet wat ze moeten zeggen. Cees lijkt wat onzeker hierdoor, en hij legt dan uit dat hij de rest er totaal niet mee wilde belasten maar dat hij er toch even bij stil wilde staan. Niemand van de groep neemt hem dat kwalijk en ze bedanken Cees voor zijn mooie woorden en kwetsbaarheid. Naomi komt naast hem staan en samen met een paar andere bewoners zegt ze dat ze er voor hem zijn. Terwijl de tranen nog altijd over Cees zijn wangen rollen, nogmaals bedankt hij iedereen voor de steun.