Nu de rust enigszins is wedergekeerd praten Rob en Ivan na over de situatie in de loods. De mannen zitten op het rokersbankje en vinden dat de bewoners het systeem niet snappen. Ze begrijpen niet dat er geld verdiend moet worden en dat ze vervolgens moeten besluiten waaraan het wordt uitgegeven. Omdat ze met zichzelf bezig zijn aldus Rob. Niemand kan zijn dromen alleen waarmaken, daar hebben de inwoners elkaar voor nodig voegt hij eraan toe. Toen de groep gezamenlijke doelen en ambities ging bespreken, dacht ik dat de neuzen dezelfde kant op stonden. Maar uiteindelijk vlogen we toch weer uit elkaar. Ivan denkt iets positiever, hij ziet steeds hetzelfde patroon en is er zeker van dat de groep binnenkort weer dezelfde kant uit zal gaan. Nicole komt erbij staan, hoort het aan, rookt ondertussen een sigaret en vertrekt dan weer. Ivan staart zijn vriendin na, nu moet ik compromissen gaan sluiten zegt hij zacht. Dat vreet aan me. Maar ik moet compromissen sluiten, anders wordt mijn leven me hier onmogelijk gemaakt voegt hij eraan toe. Ik kan niet tegen onrecht gaat hij verder.  Of het is een gave, of het is een vloek. Ik doorzie mensen… De heren filosoferen verder en Rob trekt een eindconclusie. Waarom zou je bouwen aan de ideale samenleving en dan alleen aan jezelf denken, dat is toch raar? Wat vinden jullie heeft Rob gelijk?