We blikken nog even terug op gisterenavond, want het was niet alleen maar treurig op kerstavond. Er werd na het eten nog gezellig gepokerd en genoten van de avond. Rowena blikte met Ramona terug op haar bezoek. Echter lijkt ze nog altijd wat onzeker te zijn…

Want zoals we al schreven had Rowena bezoek gehad en ook haar vriend Barry was er. Maar nu hij weg is lijkt de onzekerheid alleen maar toegenomen. Ik kon altijd op Barry terugvallen begint Rowena met haar uitleg. Nu ben ik alleen hier en moet ik het zelf doen. En dat geeft niet, want dat is een leerproces voor mij. Maar ik heb niet het gevoel dat hij niet kan begrijpen wat ik dan doormaak. Misschien vindt hij dat ik mijn houvast hier verlies, terwijl ik juist het gevoel heb ik stijgende ben of in ieder geval steady ben. Ramona antwoordt dat ze het wel begrijpt, misschien ziet Barry de afstand anders? En misschien moet jij daar rekening mnee houden. Wat heeft ie precies gezegd dan? Dit keer was het eigenlijk niet zo heftig, zegt Rowena, hij was juist heel lief. Maar misschien doen zijn woorden mij tienduizend keer meer dan iemand anders. Van hem vind ik het heel belangrijk, want hij is daar alleen en ik ben hier. Ramona knikt, ze snapt het wel. Maar vraagt door, ik wil weten waarom je zo aan het gissen bent. Heb je van hem nog geen bevestiging gekregen dat je op de goede weg zit? Ik heb de bevestiging wel antwoordt Rowena maar mijn onzekerheid is puur gebaseerd op het feit dat Barry er altijd een maar achteraan plakt. Alsof ie dan alsnog zegt kom op!