Cees heeft Utopia inmiddels verlaten zoals iedereen wel weet. Maar voordat hij echt naar zijn familie ging gaf hij nog een interview wat wij voor je omschrijven.

Cees zegt wat risico te hebben genomen. Ik heb van te voren gezegd jongens gun mij die vijftien maanden en laat mij zelf die dag bepalen. Maar Jessie kwam naar mij toe, hij zou niet op mij stemmen. Later zei hij dat hij wel vol op mij ging stemmen omdat er jongere mensen zitten die hetzelfde mee willen maken als ik. Toen ik dat hoorde werd ik boos, en later ging ik erover nadenken en dacht ik haal die vijftien maanden. Dus ik heb de mooiste feestdag die er is. Vijftien maanden én naar huis. En alles wat ik heb meegemaakt. Ik begrijp het en het was een samenloop van omstandigheden van afgelopen maanden. Ik was moe, slecht geslapen. Het was en – en. Ik irriteerde mij aan de groep omdat ik die niet in beweging kreeg. Wat je ook zei of deed het bleef een puinhoop. Dat begon te frustreren, eerlijk gezegd. De brief van Cemal raakte mij, ik werd ook geëmotioneerd. De tranen liepen ook over mijn wangen want het kwam zo uit zijn hart. Hij verwoorde het prachtig en heeft mij veel gedaan. Het is een bijzondere jongen, hij heeft het niet makkelijk gehad. En waar hij nu staat is knap. Hij kreeg het gevoel dat ik zijn Utopiaanse vader was. We hadden gelijk een goede klik. Je zit in Utopia bij elkaar, gebeurd veel en er gebeurd veel ook op emotioneel vlak. En je kunt je daar tegen verzetten maar dat lukt niet meer. Dus Utopia heeft mij geleerd emotioneel te zijn. Utopia heeft mij ook doen beseffen wat je uiteindelijk hebt. Verder begrijpt Cees dat hij soms zeurend over kwam omdat hij telkens dingen herhaalde met betrekking tot opruimen. Ik heb het met de beste bedoelingen gedaan benadrukt hij. Vergeet niet dat er twintigers zitten die bijna allemaal nog thuis wonen. Thuis hoeven ze niks te doen en zijn het niet gewend. En dan komen ze in Utopia mij tegen. Het was een zooitje maar over twee drie weken is het dat weer. Het interesseert ze niet, of ze hebben wat geleerd en pakken de draad op. Ik ben er benieuwd naar! De eerste maanden heb ik het moeilijk gehad. Ook qua acceptatie in de  groep. Er is toen ooit een centraal geweest speciaal over mij. Wat moeten wij met die man, ze hebben 1.5 uur over mij gesproken. Ik heb met bepaalde dingen ook wat gedaan en ben uiteindelijk doorgegaan met waarvoor ik stond en heb het vijftien maanden volgehouden. Ik heb mijn doelen behaald, ik heb laten zien wat je als 65 plusser kunt behalen, kunt bewegen, aanpassen en we iets kunnen betekenen in de maatschappij. Toneelspelen, presenteren, dinneetjes geven maar ik dacht Utopia ook te kunnen veranderen. Maar forget it! Wat ik geleerd heb is dat niemand te veranderen is. Ik zou het presenteren op te pakken en mee bezig te zijn. En als Ramona terug is ga ik iets doen met acteren samen met mijn dochter. Ik wil de lovers bedanken voor de steun en hebben mij geholpen het vol te houden.