Het is een uur geleden dat José bij Madilia in tranen uit brak. Madilia heeft haar even tijd gegeven om op adem te komen maar wil nu wel weten of het al wat beter met haar gaat. Zodra ze het erover hebben wordt José weer emotioneel. Uit het gesprek wordt duidelijk dat José vooral moe is. Bemoeienissen van andere bewoners over haar schilderijen en dat José zich wel of niet afzondert van de groep worden haar hierdoor al snel te veel. José wil heel graag een nieuw matras en kan bijna niet wachten om de caravan in te trekken. Ik ben gewoon moe snikt ze tegen Madilia. Madilia raadt José aan dit bespreekbaar te maken in het centraal. De twee besluiten de tranen van zich af te wandelen. Na een aantal opbeurende woorden van Madilia begeven de twee zich weer onder hun mede bewoners.