Als José na haar emotionele bui haar tranen heeft gedroogd, komt Madilia naar haar toe om haar een knuffel te geven. Madilia zegt dat José vaker aan zichzelf moet denken. Dat doe je niet, je bent de hele tijd aan het werk. Je komt niet eens bij ons op de bank zitten legt ze verder uit. José antwoordt dat schilderen juist ontspanning voor haar is. Maar iedereen wil maar dat ik ermee stop vervolgd ze met een trillende stem. Elke keer als ik aan het schilderen ben krijg ik opmerkingen dat ik ongezellig aan het doen ben voegt ze eraan toe. Dit terwijl de schilderijen al betaald zijn, dus ik moet wel aan de bak gaat ze snikkend verder. Madilia stelt daarna voor dat ze ook best wil helpen met alle bestellingen. Vraag om hulp, want ik wil altijd helpen eindigt ze liefkozend.