José is woest weggelopen van tafel nadat ze haar bord heeft weggesmeten. Huilend gaat ze op bed zitten en probeert haar tranen weg te vegen. Na een tijdje klopt Madilia op de deur van de caravan en stapt naar binnen. Donder even op joh zegt José. Ik wil even kijken hoe het met je gaat antwoordt Madilia rustig. José laat weten dat het niet goed gaat en verzoekt Madilia nogmaals om weg te gaan. Maar Madilia trekt zich hier niets van aan en gaat op bed zitten. Ze wil dat José weet dat zij altijd bij haar terechtkan. Ja dat zal wel, ik heb jou wel gehoord met anderen reageert José kwaad. Madilia vertelt vervolgens dat ze wilde opkomen voor José maar dat gelooft zij niet. Als er twee mensen lief voor je zijn en voor je opkomen zijn het Linda en ik wel probeert Madilia nog. De moeite is echter tevergeefs, José is kwaad en dat laat ze duidelijk weten. Ik ben er helemaal klaar mee, ik ben hier voor mezelf. Ik mag die kinderen geen k*ttekopen noemen en ik heb het altijd gedaan schreeuwt José huilend. Madilia probeert haar op te beuren maar José is ontroostbaar. Ze tiert maar door en komt niet tot bedaren.