Terwijl Christel druk bezig is met het bereiden van een maaltijd, verzamelen de andere bewoners zich op hun zelfgemaakte stoeltjes. Vlak voor het eten besluit Jessie haar handen te wassen in het meertje. Als ze richting de brievenbus kijkt, valt haar iets op. Er is post mompelt Jessie in zichzelf terwijl ze een witte envelop uit de brievenbus haalt. Met de brief onder haar arm loopt ze terug richting de groep. Christel ik denk dat je de uitslag hebt roept Jessie haar mede bewoner toe. Ondanks het advies van Jessie om eerst te gaan eten besluit Christel dat ze de brief wil openen. In de brief zit inderdaad de uitslag van de urinetest die Christel heeft gedaan nadat zij bloed plaste. Ook zitten er medicijnen in. Met de brief in haar handen loopt Christel richting de rest van de groep om voor te lezen wat er aan de hand is. Het gaat om een blaasontsteking en Christel moet dan ook zeven dagen aan de antibiotica. Met een diepe zucht vouwt ze de brief weer dicht.

De groep reageert rustig. Zij hadden al een beetje verwacht dat Christel een blaasontsteking zou hebben en zijn blij dat zij nu de juiste medicijnen krijgt. Zitten daar ook kosten aan verbonden? wil Adriaan meteen weten. Ik ben er echt niet blij mee zucht Christel waarna haar stem begint te trillen. Antibiotica doodt ook al het goeds gaat ze verder. Het wordt haar vervolgens  even te veel en voorzichtig veegt ze haar tranen weg. De groep probeert haar ervan te overtuigen dat ze de medicijnen nodig heeft om beter te worden. Het komt goedzegt Jessie maar toch blijft Christel er sip bij zitten.