Gerrit zit in de Mongoolse tent wanneer Joaquin komt binnenlopen. Misschien is dit wel de laatste keer dat ik bij de kachel zit zegt hij. Ik voel me zo raar, jongen benadrukt hij. En legt uit dat hij zo min mogelijk aan de stemmingen probeert te denken maar de spanning steeds meer toeneemt. Mijn hart klopt steeds wat sneller gaat hij verder. Gerrit knikt en laat weten dat hij ook ooit in die positie heeft gezeten. Het stelt allemaal niet zo veel voor maar toch doet het iets met je. Joaquin knikt maar is het er niet mee eens dat het niets voorstelt. Het lijkt me echt raar om naar huis te gaan benadrukt hij. Maar misschien ga ik wel helemaal niet, maat gaat Joaquin verder. De twee mannen geven elkaar daarna een knuffel en dan breken ze. De tranen rollen over hun gezicht. Wat er ook gebeurt, we hebben mooie tijden meegemaakt. Gerrit lacht. Dat weet ik, we zijn een stelletje malloten geweest. Wie denk jij dat er naar huis zal gaan?