Hiske en Christel praten over de spanning die er tussen hen heerst

Hiske en Christel zitten in hun huisje na een kleine discussie te hebben gehad. Net hadden we een dingetje, vind jij het fijn hoe het nu is vraagt Hiske. Na een korte stilte, begint Christel te praten. Ik kan er gewoon even niets mee zegt ze. Ik denk dat we de dingen gewoon moeten laten zijn zoals ze zijn voegt ze eraan toe. Hiske knikt maar legt uit dat ze een onwijze spanning voelt tussen hen. Christel vertelt dat ze weinig ruimte heeft om dingen te relativeren en ze soms gewoon even geen behoefte heeft aan een gesprek. Ik ben ook teleurgesteld in dingen en hoe ze zijn gegaan en ik heb tijd nodig om ze een plekje te geven benadrukt ze. Hiske vraagt zich af waar ze dan precies in teleurgesteld is. Ik heb het idee dat ik de aanstichter ben van verdrietige emoties legt Christel uit. Ik denk dat de teleurstelling dan van twee kanten komt. En zegt verder dat in het geval ze allebei kunnen inzien dat het erbij hoort en de basis oké is, dat al een heel ander uitgangspunt is. Hiske knikt maar geeft toe het erg lastig te vinden om ’s avonds in het huisje te stappen. Ik zou graag willen dat de spanning weggaat. Christel geeft aan dat ze daarom de focus ervan af moeten leggen, maar het er gewoon moeten laten zijn. Ik zou je nooit laten vallen verzekert Hiske wat later. Dat het wel even duidelijk is. Christel knikt. Andersom ook, daar denk ik niet eens aan. Dat is de basis waar ik het over heb. Christel legt uit dat ze er vertrouwen in moeten hebben en laten vallen helemaal niet aan de orde is. In dat geval kan er van alles zijn, maar gaat dat vanzelf wel weer over. Dat gevoel moet jij ook vasthouden eindigt ze.