Adriaan bespreekt zijn frustraties, hij is niet blij dat zijn wiet is ingenomen

Adriaan en Jens zitten samen buiten op de grond. Adriaan lijkt niet blij te zijn dat zijn wietplant hem is ontnomen en bespreekt zijn frustraties met Jens. Ik kan wel janken. Ik ben gewoon bestolen door de staat. De staat die mij hoort te beschermen ben ik door bestolen omdat iemand ooit ergens heeft opgeschreven dat mensen geen planten mogen hebben. Dan zijn er agenten waarvan ik denk dat zij mij in bescherming moeten nemen, hebben ze mij gewoon bestolen gaat hij verder. En vindt het erg dat iemand voor hem bepaalt of hij voor eigen gebruik een plant mag hebben. Ja, waanzin reageert Jens. Ik voel mij echt als Nederlands staatsburger te kakken gezet door de Nederlandse staat op dit moment, want het is NIET normaal vervolgt Adriaan. Hij kijkt naar de grond en zegt even later, Hetgeen waar ik mijn belastingcenten aan geef, waar ik voor werk, ongeacht of ik nu wil of niet, waar justitie voor betaald wordt en die wordt belemmerd in zijn doen of laten, terwijl die daar niemand mee tot last is. En geeft als voorbeeld aan dat hij het zal snappen als er op het terrein elke dag van elf tot twaalf uur in de avond harde muziek wordt gedraaid en de buurt er last van heeft en daardoor de politie komt. Maar hij begrijpt het niet over een plant. Niemand had er last van, geen stankoverlast. Als ik het gebruik heeft ook niemand er last van, ik zou ook niet deelnemen aan het verkeer. Het was voor mij voegt hij eraan toe. Het is grappig dat de uiteindelijk zelf consumptie een soort van gedoogd wordt geeft Jens aan maar toch weer niet als het ontdekt wordt en dat je datzelfde spul dat men zelf kan creëren niet zelf mag maken maar wel kunt kopen. Adriaan laat weten dat het inderdaad raar is en dat het gewoon een product is van de natuur en andere mensen nu voor hem bepalen of hij een natuurproduct wel of niet mag gebruiken. Hij zegt het te snappen als het synthetisch is. Maar dit is gewoon een natuurproduct eindigt hij aan het einde van het gesprek.