De poorten van de mini samenleving gaan open. Er komen twee politieagenten binnenlopen die opzoek zijn naar Adriaan. De bewoners lijken in paniek te raken en roepen Adriaan gauw bij zich. Adriaan geeft hen netjes een hand en stelt zichzelf voor. De agenten laten weten dat ze zijn geliefden wietplanten in beslag komen nemen. Adriaan reageert verbaast: Maar wiet is toch gedoogd in Nederland? Mag ik eerst iemand bellen die hier wel van verstand van heeft? De politieagenten verzoeken Adriaan om toch de wietplanten te halen, maar hier gaat Adriaan dwars tegenin. We gaan niet langer in discussie, laten de agenten weten. Heeft u een huiszoekingsbevel? vraagt Adriaan even later. Hij is duidelijk ontdaan door het bezoek van de agenten. Na een korte discussie besluit Adriaan toch met de agenten mee te werken. Hij verzamelt de wietplanten die hij over het hele terrein heeft verstopt en levert deze bij de agenten in. De wietplanten worden in grote vuilniszakken gestopt en het terrein afgedragen. Adriaan heeft twee keuzes: hij kan afstand nemen van de planten of geen afstand doen, waardoor hij wordt aangemerkt als verdachte. Hij besluit geen afstand te doen van zijn planten. Wat de vervolg stappen zijn is nog niet duidelijk.

Adriaan lijkt er niet heel erg blij mee. Mijn bloed kookt, legt hij uit aan Jens en Dylan. Hij snapt wel dat de agenten die aanwezig waren hun werk doen en dat zij gestuurd worden. Ik ben er best wel een beetje bedroefd van, legt hij uit en hij krijgt een knuffel van Andrea. Er is bij de aanwezigen een gezamenlijke conclusie en dat is dat de wet veranderd moet worden en dat de handhavers van de wet geen blaam treft. Het was mij niet gegund, besluit hij.