Jordie loopt naar de brievenbus en zijn oog valt op een aantal enveloppen. Hij vist ze eruit en al snel ziet hij dat de post voor hem bedoeld is. Ik heb post roept hij. Jordie gilt het uit van blijdschap en huppelend gaat hij richting de caravan. In één vloeiende beweging opent hij de eerste gekleurde envelop. Deze lijkt van zijn moeder te zijn. Jordie begint te lachen en wat later wordt hij ook een beetje emotioneel. Ik had beloofd deze keer niet te huilen zegt Jordie en droogt zijn tranen. Franny komt polshoogte nemen en Jordie krijgt al snel weer een lach op zijn gezicht.